Oud-profkeeper Jeroen Verhoeven (40) heeft een nieuw doel om te verdedigen: Indoorspeeltuin Plezier en Plezier in Zorg.

’Ik mis het voetbal totaal niet’ Jeroen Verhoeven

Jeroen Verhoeven keepte in zijn lange carrière voor Ajax, RKC, FC Volendam en FC Utrecht. Hoewel de ’Beer uit Bussum’ een aardig balletje kon stoppen, wordt hij vooral herinnerd om dat ene woord.

Blaricum | Het gevreesde ’zwarte gat’. Topsporters willen er na het beëindigen van hun carrière, als hun vaste stramien van trainen en wedstrijden ineens wordt doorbroken, nog wel eens in belanden. Verhoeven heeft er geen last van gehad. ,,Toen na een paar maanden thuiszitten de kinderen na de zomervakantie weer naar school gingen, had ik wel even zoiets van: en nu? Ik wilde weer wat gaan doen. Dus ben ik om me heen gaan kijken.’’

Zijn beste maatje, Hayler Tamboer, biedt uitkomst. ,,We zijn met elkaar opgegroeid. Hij speelde bij SDO, ik bij BFC. Later kwamen we samen in de jeugd van Ajax terecht en zaten we dagelijks met elkaar in het busje van Bussum naar Amsterdam. Door blessures moest hij al heel jong stoppen. Waar ik het profvoetbal in ging, bouwde hij een carrière in de zorg op. Hij heeft een instelling opgezet die jongeren die buiten het reguliere onderwijs vallen opvangt. Jongeren met autisme of een ontwikkelstoornis. Dat gebeurt in een dagbesteding, Mexa Zorg. Je mag het formeel geen school noemen, maar de setting is hetzelfde. Hij miste alleen nog een stukje werkgelegenheid, voor de wat oudere jongeren.’’

Dat zijn de jeugdvrienden zelf gaan creëren. ,,Toen we achttien waren en in het weekend in de kroeg stonden, hadden we plannen om later samen een café te beginnen. Dat is ’m niet geworden. We bleken toch beter vóór dan achter de bar. Uiteindelijk hebben we nu alweer ruim twee jaar geleden indoorspeeltuin Plezier in Soesterberg geopend, die gerund wordt door jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt. Ik heb eerst een jaartje op de vloer gestaan en houd me nu vooral bezig met het deel ’achter de schermen’, de administratie en zo. Het is echt supermooi werk en het geeft me veel voldoening.’’

Voldoening haalde hij ook zeker uit zijn lange loopbaan als keeper. ,,Ik heb bijna 25 jaar in het profvoetbal rondgelopen. Nadat ik in de A1 weg moest bij Ajax, ging ik naar RKC. Daar leerde ik veel. Bij Ajax hadden we altijd de bal en als keeper was ik gewend mee te voetballen. Nou, dat vonden ze maar niks. Ik weet nog dat ik eens een doorjagende spits uitkapte en balbezit hield. Kreeg ik te horen dat ik dat ding de volgende keer toch echt gewoon de tribune in moest rossen. Dan konden we weer organiseren.’’

Na drie jaar Waalwijk tekent Verhoeven bij FC Volendam, waar hij tot steunpilaar en publiekslieveling uitgroeit. ,,Ik heb daar zeven mooie jaren gehad, met een kampioenschap en promotie via de nacompetitie, beiden uiteraard meteen gevolgd door degradatie uit de eredivisie. Ze noemen Volendam niet voor niets ’De Heen en Weer’ hè.’’

Pizza

Op 22 februari 2009 speelt de wat zwaarlijvige Verhoeven met Volendam in de Arena. Een dag die zijn leven voorgoed zal veranderen. ,,We hadden kort daarvoor al thuis tegen Ajax gespeeld en hun fans in het uitvak achter mijn doel kwamen toen met iets nieuws. Als ik klaarstond voor een doeltrap en de aanloop nam, riepen ze ’ohhh’, op het moment dat ik schoot gevolgd door ’pizza!’. Een geintje, omdat ik natuurlijk wat steviger ben. Ik vond het wel goed gevonden. Beter dat dan dat ze dodelijke ziektes naar je hoofd slingeren of beweren dat je moeder het oudste beroep ter wereld uitoefent. Na afloop heb ik geapplaudisseerd. Konden die gasten wel waarderen. In de Arena wist ik vervolgens wel wat er ging komen. Bij de eerste de beste uittrap gleed ik uit en ging ik op m’n plaat. Vijftigduizend man lachen natuurlijk. En vanaf dat moment was het in elk stadion waar ik kwam raak. Ik heb er altijd om kunnen lachen. Het is ludiek, onschuldig. Het heeft me nog wel jaren achtervolgd, en nog steeds roepen mensen op straat soms ’pizza’ naar me. Maar het wordt wel minder. Zoiets verjaart hè. De nieuwe generatie heeft geen idee wie Jeroen Verhoeven is.’’

De luchtige manier waarop hij met het typische staaltje voetbalhumor omgaat, levert hem een cultstatus op. Zeker ook in Amsterdam, uitgerekend zijn nieuwe bestemming. ,,Ik keerde daar terug als derde keeper, achter Maarten Stekelenburg en Kenneth Vermeer. Maar door blessures bij die twee heb ik toch nog wel wat potjes gekeept, onder meer in de Europa League tegen Anderlecht en Sparta Moskou. Ik heb twee keer de landstitel gepakt, waaronder de dertigste, de derde ster. Dat maakte zoveel los. De huldiging op het Museumplein – voor al die duizenden mensen – was onbeschrijfelijk. Ik ben trots dat ik dat allemaal heb mogen meemaken.’’

Onbetaalbaar

Na nog drie seizoenen FC Utrecht en een jaartje Volendam hangt Verhoeven zijn handschoenen aan de wilgen. ,,Ik heb het nog wel anderhalf jaar bij de amateurs van De Dijk volgehouden, maar eigenlijk was het lichaam al op. Mijn linkerschouder was naar de klote en mijn achillespezen stonden na elke training op springen. Het was mooi geweest. Ik was er ook wel klaar mee en eerlijk gezegd mis ik het voetbal ook totaal niet. Ik heb er iets moois voor teruggekregen. Laatst kreeg ik van de ouders van één van onze jongeren een briefje. Daarop stond: ’Bedankt dat we weer een gezin kunnen zijn’. De euforie na een landskampioenschap is groots en massaal, maar zoiets kleins is voor mij net zo onbetaalbaar.’’

Bedankt dat we weer gezin kunnen zijn

Door Robert Toret Gooi en Eemlander